وب سایت دکتر رامین قاسمی اصل

عمر ساختمان ها در کشور خیلی پایین است و سرمایه های کلانی در این حوزه هدر می رود. بی توجهی به اصول علمی ساخت و ساز و رعایت نکردن استانداردها سبب پیری زودرس ساختمان ها می شود و وسعت بافت فرسوده در کشور هم رو به گسترش است.

پروفسور محمود گلابچی اظهار می دارد: خوشبختانه تلاش های خوبی در حوزه معماری ایرانی و  اسلامی در نهادهای علمی و اجرایی شده است اما کافی نیست.

چهره ماندگار ایران در مهندسی راه و ساختمان می گوید : باید به آن جایگاه واقعی  جهانی در حوزه مسائل معماری و مهندسی برسیم و از همه تواناییهای خود هم در زمینه مهندسی و ساخت مسکن باداوم و مقاوم و ایمن استفاده کنیم و به یک مسکن مناسب و مطلوب برسیم.

گلابچی همچنین معتقد است: معماری یک حوزه وسیع و گسترده و دارای ابعاد متنوعی است و حرکت معماری به سمت یک هویت و استقرار به لحاظ تفکر و اندیشه و مبانی طراحی، نیازمند یک کار فرهنگی است.

اکبر ترکان می افزاید : عمر ساختمان‌ها در شهر تهران 20 سال نیست بلکه ساختمان‌ها بنا به نظر مالکان بعد از این مدت تخریب می‌شوند که این مساله اگر با رضایت همه مالکان واحدها در یک ساختمان نباشد زیر پا گذاشتن حقوق مالکان است.

ترکان ادامه داد: همچنین باید از همه  توان حرفه‌ای، میراث تجربی و جایگاه تخصصی خود به بهترین صورت استفاده کنیم.

رئیس مرکز تحقیقات راه ، مسکن و شهرسازی با بیان اینکه ایران از لحاظ علمی و مهندسی و همچنین تدوین ضوابط و مقررات و آیین نامه های ساخت و ساز مقاوم در منطقه جایگاه بالاتری دارد، می گوید : در عرصه عملیاتی و اجرایی هنوز فاصله زیادی داریم که عمر ساختمان را کاهش می دهد.

وی می گوید : همه آیین نامه هایی که برای ساخت و ساز تهیه شده، لازم الاجراست و از همه نهادها و دستگاه های اجرایی و نظارتی انتظار داریم بستر قانونی را برای نظارت مجریان ذیصلاح و اعضای سازمان های نظام مهندسی و همچنین نظام کاردانی ساختمانی فراهم آورند.

شکرچی زاده می افزاید : شهروندان هم باید ارتقای کیفیت و افزایش مقاومت ساختمان ها و مسکن را از جامعه مهندسی مطالبه کنند و فقط به ظاهر و دکوراسیون ساختمان ها توجه نکنند و امیدواریم رعایت ضوابط فنی به دغدغه شهروندان تبدیل شود و مجریان و ناظران هم تعهد بیشتری به خرج دهند که اخلاق مهندسی هم این اصول را توصیه می کند.

محمود گلابچی، چهره ماندگار ایران در مهندسی راه و ساختمان هم می گوید : برای رسیدن به عمر مفید و مطلوب ساختمان که به طور عادی در جهان حدود 110 سال تعریف می‌شود، ابتدا باید کیفیت اجرای طرح های ساختمانی ارتقاء یابد.

محمود گلابچی می افزاید : قوانین شهرسازی کشور باید تغییر کند تا ساختمان از حالت سرمایه ای خارج شود ، مصالح ساختمانی استاندارد هم تولید شند چرا که بیشتر مصالح ساختمانی کشور از شرایط مطلوب و استاندارد دور است و عمده سازندگان از همین مصالح فاقد نشان استاندارد در ساخت و ساز استفاده می‌کنند.

پرفسور گلابچی می گوید : عامل تاثیرگذار در اجرا، حضور افراد غیرمتخصص در صنعت ساخت و ساز است  ، افرادی که آموزش های لازم را ندیده اند و و مهارت کافی برای ساخت همه بخش‌های ساختمان ندارند و در نهایت با کیفیت نامناسب‌، عمر پایین و ساختمانی غیراستاندارد تولید می شود و بعد از مدت کوتاهی مشکلات عدیده‌ای را پیدا خواهد کرد و کمتر از 30 سال قابل استفاده می‌شود.

نسل های جدید ساختمان هوشمند در راه است 

پیروز حناچی  می گوید : کیفیت ساخت و ساز ، فرایندی رو به رونق ، افزایش و ارتقاء است و صنعتی سازی به تحقق آن کمک می کند اما به معنی ساخت و ساز کیفی نیست.

وی می افزاید : برای تولید ساختمان و مسکن کیفی باید به عناصر پایداری ، مقاومت ، طراحی ، عوامل محیطی و سازگاری با شرایط اقلیمی و آب و هوایی ، عمر ساختمان ، مصالح و از همه مهم تر مجریان ذیصلاح  و کاربران صاحب دانش و مهارت توجه شود.

حناچی اظهار می دارد : حتی طراحان باید به چینش تاسیسات برقی و الکترونیک ساختمان هم توجه می کنند و نسل جدید ساختمان هوشمند به طور نمونه تولید شده است که میزان مصرف انرژی را متناسب با شرایط اقلیمی تنظیم می کند و در دوره ای که بهره بردار در ساختمان حضور ندارد ، مصرف انرژی به میزان  قابل توجهی کاهش می دهد.

وی می افزاید: در ساختمان های کیفی و نسل جدید ، از انرژی محیط حداکثر استفاده برای تولید گرما و سرما می شود و در تابستان ها خنک  و در زمستان ها گرم است.

معاون وزیر راه و شهرسازی می گوید : در نسل های جدید ساختمان سازی به جای مصرف انرژی ، به تولید انرژی از عوامل ساخت و ساز توجه شده که هنوز در مرحله آزمایشی  است.

عضو انجمن مفاخرمعماری ایران با بیان ضرورت تهیه طرح جامع معماری ایرانی اسلامی تاکید کرد: فلسفه معماری و خانه سازی در ایران که با رویکرد فرهنگ ایرانی و اسلامی سازگار بوده ، در دهه های اخیر سست شده است و با ارزش ها و هنجارهای خانواده ایرانی مسلمان و مومن تا حدودی فاصله می گیرد.

ابوالحسن میرعمادی می گوید : افزایش جمعیت و انباشت تقاضای مسکن باعث شده است رویکرد کمی گرایی بر ارتقاء کیفیت غلبه کند و نشان می دهد اهداف ساخت خانه فقط برای استقرار موقت و حالت خوابگاهی انجام می شود در صورتیکه خانه را باید به عنوان محیطی برای رشد و تعالی ارزش ها و هنجارهای خانوادگی  بسازیم.

وی می افزاید : انبوه سازی باعث شده است همه خانه ها یک شکل باشد و فقط کاربری مصرفی به عنوان خوابگاه را پیدا می کند  در حالیکه باید برای آرامش و آسایش و تعالی ارزش های خانوادگی وایرانی و انسانی به سمت ساخت مسکن و خانه حرکت کنیم که این فلسفه در دهه های اخیر کم رونق شده است .

میرعمادی می گوید : یکی از  آسیب های این تحولات این است که عمر ساختمان ها به جای 200 سال به حداکثر 25 تا 30 سال برسد که هزینه های اقتصادی هم تحمیل می کند .

وی می افزاید  : برای اینکه بتوانیم به فلسفه ایرانی و اسلامی خانه سازی برگردیم همه چیز از طراحی اغاز می شود و باید معماران ساخت خانه را به عنوان یک بسته کامل انجام دهد و ساختن چهاردیواری به معنی مسکن و محل آرامش خانواده و حفاظت از فرهنگ خانواده نیست بلکه باید هه عوامل و متغیرهای فرهنگی ،  صنعتی ، فن آوری و هنجارهای فردی و اجتماعی مدنظر باشد.

عضو انجمن مفاخرمعماری ایران می گوید : بررسی خانه های تاریخی در کاشان ، اصفهان ، یزد و برخی شهرهای ایران نشان می دهد که عمر ساختمان ها را می توان بیش از 100 سال هم افزایش داد و از این سرمایه ملی حفاظت کرد.

معماری ایرانی مظلوم واقع شده است و معماران جوان باید بیش از همه در این باره دغدغه داشته باشند و معماران می توانند از طریق دانشگاه ها، موسسه ها و شرکت در مسابقات مختلف معماری و شهرسازی، سطح حرفه ای خود را افزایش دهند و باید طرح جامع معماری ایرانی اسلامی را تیهه کنیم. 

معماران ما با مفاهیم دشوار و سنگینی مانند معماری بایونیک نیز آشنایی کافی دارند و از لحاظ فرهنگ معماری ایرانی و اسلامی و همچنین دانش خانه سازی وضعیت خوبی داریم و باید الگوهای ساختمان سازی و ساخت مسکن را متحول کنیم. 

البته با ساماندهی قوانین ساخت و ساز می توان سیما و هویت شهرها را هم سامان دهی کرد و شهرداری، دستگاههای نظارتی، وزارت راه و شهرسازی و نظام مهندسی ساختمان هم الزامات کافی در طراحی برای معماری و شهرسازی داشته باشند.

کالای سرمایه ای شدن مسکن سبب شده است توجه به ابعاد معماری آن کاهش یابد و اگر مسکن را به کالای مصرفی و به عنوان محلی مقاوم و امن تبدیل کنیم به تدریج ویژگی معماری ایرانی و اسلامی آن رونق می گیرد.

باید اندیشه معمار و مبانی شکل گیری یک طرح معماری را در فضایی علمی، آموزشی، پژوهشی، فرهنگی جستجو کنیم و  به قوانین مناسب و یکپارچه برای رسیدن به یک معماری و شهرسازی مطلوب نیاز داریم.

ساختمان‌هایی که قبل از پایان عمرشان تخریب می‌شوند و می‌تواند سال‌های سال به حیات خود ادامه دهد، به دلیل بحث تراکم و منفعت اقتصادی که به همراه دارد تخریب شده و جای خود را به ساختمان جدیدی می دهند و از آنجایی که یک ساختمان بخشی از ثروت ملی محسوب می شود ، با تخریب زود هنگام ، خسارتی به ثروت ملی نیز وارد می شود.

 8 درصد از درآمد ناخالص کشور در بخش ساختمان هزینه می‌شود و در مقایسه با کشورهای توسعه یافته استفاده 30 ساله ایران از ساختمان به ازای 120 سال به مثابه استفاده 2 درصدی مردم ایران از درآمد ناخالص کشور است و ما از درآمد ناخالص، خود را محروم و به یک چهارم آن اکتفا می کنیم.

باید سنتی سازی های مسکن را به  ساخت و سازهای مدرن تبدیل کنیم و نظارت مهندسی هم بیشتر شود.

مالکان سرمایه و زمین الزاما سازنده حرفه ای نیستند و باید اجازه دهند مجریان ذیصلاح، کاردان ها و مهندسان ساختمان وارد عرصه ساخت و ساز شوند تا زمینه برای شکل گیری شناسنامه فنی ملکی هم فراهم شود.

از شهرداری و شورای شهر و دیگر نهادها انتظار می رود بیشتر همکاری کنند.

منبع خبرگزاری صدا و سیما